Gynaecologen van het universitair ziekenhuis in Groningen (UMCG) denken dat de oplossing een echo bij 10 centimeter ontsluiting is. Deze oplossing is echter te laat voor Corina van den Doel (31). Haar beide zwangerschappen verliepen zonder zorgen, maar tijdens de bevalling van de tweede ging het mis. Vijf maanden later is ze nog steeds aan huis gekluisterd, en is een kopje koffie drinken met vriendinnen al een haast onmogelijke opgave.
VIJF UUR PERSEN
Corina vertelt dat ze tijdens haar zwangerschap wel iets bekkeninstabiliteit had, maar dat de schade pas tijdens de bevalling is aangericht. "De bevalling begon ontspannen, maar mijn zoontje wilde niet indalen. Toen zijn hoofdje er al half uit was, trok hij zich terug en heeft hij zich compleet om zijn as gedraaid."
Het gevolg was dat Corina vijf uur lang moest persen. "Ze hebben me veel te lang laten doorgaan. Je mag eigenlijk maximaal twee uur persen, en dus had ik al lang een keizersnede moeten krijgen. Maar de verloskundige vond dat ik zo goed bezig was, dat ze me al die tijd heeft laten doorgaan."
NIET LOPEN
Pas bij thuiskomst bleek dat het goed mis was. "Ik kon niet lopen van de pijn, maar de verloskundige zag er de ernst niet gelijk van in. Maar ik had ongelofelijk veel pijn. Pas de osteopaat, waar ik voor mijn zoontje kwam, vond mijn klachten niet normaal."
Een stortvloed aan diagnoses volgde. Corina: "Ik bleek een ontwricht schaambeen te hebben, had vocht op mijn schaam- en heiligbeen en mijn buikspieren sloten niet meer goed aan. Daarnaast had ik een grote blokkade in mijn rug door het lange persen, stonden mijn bekken helemaal scheef en zat er van alles scheef in mijn buik."
KLEINE WERELD
De osteopaat heeft alles rechtgezet, maar Corina vertelt dat de klachten vijf maanden na de bevalling nog niet verholpen zijn. "Ik kan nu een halfuur pijnloos rondlopen, maar moet ’s middags echt nog een paar uur slapen. Hierdoor kan ik maar zes uur per week werken. Je ziet alleen niet aan me dat ik pijn heb, en dat vind ik heel frustrerend. Zo denken mensen namelijk vaak dat ik me aanstel."
Hierdoor is Corina zelfs in therapie gegaan. Ze vertelt: "Ik ben heel onzeker geworden. Als ik met volwassenen praat word ik zenuwachtig omdat ik niet meer weet wat er in het dagelijks leven gebeurt. Mijn wereld is heel klein geworden."
STUITLIGGING
Ook Marije Bonsema (38) worstelde met langdurige pijn na de bevalling van haar eerste kind. "Mijn dochtertje bleek in een stuitligging te liggen. Ze zat vast in mijn bekken, waardoor ik een spoedkeizersnede moest ondergaan."
De operatie werd onder narcose uitgevoerd, maar gelijk toen Marije wakker werd merkte ze dat ze haar rechterbeen niet kon bewegen. "Ik gaf direct aan dat mijn been en heup niet goed aanvoelden, maar dit werd niet serieus genomen."
WAGGELLOOPJE
En dus werd Marije zonder pardon naar huis gestuurd, waar de kraamhulp pas een week later vaststelde dat er wel degelijk een probleem was. "De verloskundige zette mijn bekken recht, maar toen was de schade al aangericht. Omdat het zo lang had scheef gestaan, bleef mijn bekken continu in de verkeerde positie schieten."
Na een half jaar kon Marije weer lopen, maar de jonge moeder heeft nu wel een 'waggelloopje'. "Mannen denken vaak dat ik expres met mijn billen schud, maar ik kan er niks aan doen!"
BALEN
Ondanks al deze complicaties heeft Marije nog wel een tweede kindje gekregen, en deze bevalling verliep probleemloos. Achteraf gezien baalt ze ervan dat ze niet eerder op haar strepen heeft gestaan, omdat ze zeker wist dat het mis was. "Dan was het herstel wellicht veel sneller gegaan."
"Ik had echt naar mijn gevoel moeten luisteren. Ik raad ieder zwangere vrouw aan om voor zichzelf op te komen. Als je pijn ervaart, geef het dan duidelijk aan. Tot je geloofd wordt."
Bron: https://vrouw.nl/artikel/verhalen-achter-het-nieuws/48761/pijn-n-de-bevalling-ik-kan-nog-steeds-niet-goed-lopen?utm_source=facebook.com&utm_medium=referral&utm_campaign=facebookpage